Méér gedacht
Weerribben
Ik zit in de weerribben. Dat klinkt alsof ik in de put zit, of zwaar weerbarstig ben. Maar nee, de Weerribben is een prachtig natuurgebied in Noordwest-Overijssel. Volgens de kaart van Staatsbosbeheer een 'zompig moerasgebied waar smalle stroken land en water elkaar afwisselen'. Het is er vooral rustig, vredig bijna. Af en toe wat beroering van watervogels, die voor rimpeling in het water zorgen; af en toe een auto van de boswachter, die kijkt of wandelaars hun hond wel aan de lijn hebben.Â
Het is er bijna zo vredig en rustig als aan het sterfbed van mijn schoonvader. Hij ligt hier tien kilometer vandaan, in Wolvega, en zal een dezer dagen sterven. Negentig jaar oud, sinds 20 oktober. De laatste jaren is hij al langzaam aan het weggaan. Vasculaire dementie heeft hem veel van zijn vaardigheden ontnomen. Nu gaat ook het laatste uit hem vandaan. Hij bevindt zich in het schemergebied tussen leven en dood ... en waar het ene eindigt en het andere begint ...? Hij is rustig, vredig bijna. Geen medicatie, op een paracetamol na. Als hij wakker is, communiceert hij nog ... met zijn ogen. Soms een blik van herkenning, vaak een blik van 'het is goed zo'. Geen weerstand, geen verzet.Â
Ik loop door de Weerribben en zie het water, de nevel, het grijze land. Waar het een in het ander overgaat, valt niet te zeggen.
18-11-2010
18-11-2010