Synchroniciteit

Lang geleden – zo’n vier, vijf jaar – had ik een coach die van de synchroniciteit was. Dus ik vertelde hem over hoe traumatisch ik het vond om van een paard te vallen … en nog geen drie seconden later sjokte er een paard voorbij zijn praktijk. 

Dat vonden wij allebei (coach en ik) wel grappig. 

Vorige week zat ik een dag in een mooi conferentieoord. We begeleidden een strategiedag van een klant. Het ging over hoe je samen tot gedeelde inzichten komt. Ter voorbereiding spraken Geert en ik zo’n beetje de helft van de deelnemers en we hoorden onder andere dat ze nogal trainingsmoe waren. Geen zin om weer zo’n hele dag in een zaaltje te zitten praten. 

Dus we bedachten dat een zangworkshop van Ernst Teule onderdeel van het programma zou zijn. Samen tot een akkoord komen, luisteren naar elkaar, met de ogen dicht naar verbinding zoeken. Een mooi en zinvol intermezzo. Dat bleek het ook te zijn, constateerden Geert en ik op de terugweg … terwijl ik mijn voicemail afluisterde. Berichtje van Mandy, mijn maatje op spiritueel gebied. Ze tipte een training. En mijn eerste reactie was: O nee, ik ben trainingsmoe. 

Zo kwam ik ook thuis. Moe, kantje uitgewoond. Amper zin om nog te gaan zingen met het koortje dat over drie maanden op Fort Vechten de voorstelling van De Kersentuin muzikaal moet opfleuren. Maar ik ging en kwam er voluit fris vandaan. 

Mandy sprak het bericht om 12.54 uur in, zo’n beetje het moment dat Ernst zijn spieren en stembanden losmaakte om mensen via samenzang tot verbinding te brengen. Dat vind ik wel grappig.