Méér gedaan
Vallen
Vroeger viel ik zelden. Hoewel ... keertje met de fiets, als zesjarig knaapje, op pas gestort straatgrind (de moeten staan nog in mijn knie). En een keer door een ruit, op de middelbare school; bloedig geheel met als gevolg litteken op mijn pols. Oja, en die keer tijdens de gymles, gebroken arm. Maar verder ben ik jarenlang valschadeloos door het leven gegaan.
Tot zo'n tien jaar geleden. Het begon met een stevige buiteling van een paard, op vakantie in Italië. Paar weken met gefixeerde schouder rondgesjokt. Daarna nog eens van een paard; drie gekneusde ribben. Toen had ik het wel gezien met die knollen. Vervolgens twee keer van mijn ligfiets, waarbij vooral de eerste val een nare wond opleverde. En de tweede tot blijvende huiver tussen mijn oren leidde.
Met mijn skikes ben ik ook al een paar keer onderuit gegaan, laatst nog in de duinen bij Wassenaar. Komieke struikelpartij het struweel in.
Maar mijn mooiste tuimeling beleefde ik vorige week, in de Ardennen. Op de mountainbike over kurkdroge, harde paden klapte opeens mijn stuur dubbel. Een fraaie zweefvlucht door de lucht, helemaal over de kop, een sierlijke landing op schouder en zij. De schade viel erg mee (zie foto, paar van dergelijke wondjes mogen geen naam hebben - de geblutste kuitspier is alleen bij hardlopen vervelend).
Zou het met leeftijd te maken hebben, al dat 'geval'? Zou je evenwichtsorgaan met het toenemen der jaren instabieler worden? Of is het gewoon weer psychisch?
29-04-2011