Méér gedaan
Entrecote
Sommige mensen worden vegetariër uit deernis met dierkes, anderen uit politieke motieven, of uit geloof, of omdat ze gewoon van groen houden. En ik word vegetariër door een entrecote.
Vorige week kocht ik bij de Co-op in San Sebastiaan de La Gomera twee mooie stukken vlees die op de bon dus entrecotes bleken te heten. Want mijn communicatie met de slager ging niet verder dan wijzen en 'dos' roepen en moeizaam vragen of je die lappen ook kon bbq-en. Si. Het was wat veel rund, voor twee personen. Bijna een pond, geloof ik, maar voor een koopje: net 5 euro. Marijke keek bedenkelijk toen ze bij de kassa ons rolmandje leegmaakte. "Wat moet je met al dat vlees?", vroeg ze. Marijke is vegetariër uit vlees-niet-echt-lekker-vinden. "Komt wel goed", antwoordde ik. Vandaag een klein stukje bij de sla, morgen in reepjes in een wrap - zo had ik het bedacht.
Die 'morgen' werd overmorgen, want om nou twee dagen achter elkaar hetzelfde vlees te eten ... Het werd ook geen wrap, want we moesten restjes opmaken, dus Marijke kreeg de avocado en ik het dier. En daar ging het mis. De lap bleek toch geleden te hebben, onderin de koelkast. Hij smaakte nog prima, zeker met de lokale mojo rojo erbij, een pittige saus die licht overheersend kan zijn. Maar 's avonds werd ik misselijk, 's nachts hondsberoerd en de volgende dag, nou ja, voedselvergiftiging dus. Nu, vier dagen later, loop ik nog steeds leeg. Dus van wandelen komt niet veel.
Aan vlees wil ik voorlopig niet denken. Alleen al bij het woord entrecote word ik onwel. Wonderlijk toch, het menselijk lichaam. Er is dan is er een rechtstreekse lijn van gedachte naar fysieke reactie. Deze weblog heeft mij dus heel wat gekok gekost.
18-07-2011