Biertje gaan drinken in café P. in Utrecht. Vroeger kwam ik daar vaak, de laatste jaren niet meer.
We waren met z’n viertjes: Marianne, Paul, Marijke en ik. Alle vier niet-rokers. Daarin stonden we alleen, zo bleek. Iedereen in café P. zat te paffen. Achter de bar lebberde de eigenaar aan een forse sigaar. Het stond er ouderwets blauw. En het sloeg ons – zonder aanstellerij – op de keel.
De mate waarin en de wijze waarop er gerookt werd, deed een afgesproken actie vermoeden. Zoiets in de geest van: De Vrije Roker laat zich niet uit café P. verdringen. Binnenkort maar eens gaan kijken of het een eenmalige protestdemonstratie was …
En ik heb weer iets geleerd: Als er géén mensen voor een café staan, moet je er niet naar binnen gaan. Tenminste, als je niet thuis wilt komen met doorrookte kleren.