
Pas halverwege het jaar en ik heb mijn tv-moment 2013 al gekozen. Kort interviewtje met Wout Poels, na de negende etappe in de Tour. Wout Poels, die vorig jaar bijna het leven liet in die Tour. Nog geen twaalf maanden fietst hij met de besten mee in de Pyreneeën. Dat is al haast onvoorstelbaar. En dan springt hij ook nog eens weg, rijdt een tijdje voor het pelotonnetje de berg op. Ik zie het op televisie en krijg een brok in mijn keel.
Maar dan dat interviewtje. Hij zit 'uit te fietsen', zijn lichaam maakt licht schokkende bewegingen. Wat voorspelbaar heen- en weer gepraat over de etappe van gisteren en vandaag. En dan:
"Dit is eigenlijk pas mijn echte eerste grote ronde na anderhalf jaar, die Vuelta die ik toen zeventiende werd, of achttiende of negentiende, ik weet eigenlijk al niet meer. Ja, hier toch ander niveau. Hier staan geen renners aan de start van de eerste vijftig man die niet kunnen klimmen. Dus eh ja, dus eh ja."
"Je zegt al even, dat was je laatste hele grote ronde, vorig jaar in de Tour, dat verhaal is bekend. Speelt dat nog door je hoofd, als dan je in dat groepje met favorieten zit, je klimt mee met de besten. Komt die hele weg dan nog eens een keertje terug."
"Eh, wel mooi idee dat ik nog een keer een toptien kan rijden in zo'n bergrit , waar ik altijd voor heb getraind."
"Is dit dan de bekroning op die hele weg?
"Ja, misschien wel een beetje, ja." Wrijf wrijf in de ogen.
"Dat is dan wel heel mooi, dat het weer lukt en weer kan.
Knik knik. Buigt over stuur. Om uit te fietsen.
08-07-2013