Méér gedacht
Zwijggeld
Een, twee keer per jaar hebben we bij Boss & Wijnhoven een gesprek met onze accountmanager van de Rabobank. Dat gaat dan over hoe we er als bedrijf voorstaan, wat we aan het doen zijn, wat we verwachten. En natuurlijk speelt de actualiteit een rol.
Van de week was het weer zo ver. Theun, onze Raboman, had deze keer zijn collega Alexander meegenomen. Mijn openingsvraag of zij nog steeds op verjaardagen durven te vertellen dat ze bij een bank werken, ontlokte het te verwachten antwoord: Ja, maar dan zeggen we wel bij welke bank. Koren op Geerts molen, want die heeft de theorie dat de Rabo uiteindelijk aan het langste end trekt omdat de concurrentie nu gedwongen wordt te reorganiseren.
Toen Theun vervolgens onze rekeningen doornam, kwam het gesprek op de kredietvergoeding. We betalen per jaar een paar honderd euro om rood te mogen staan. Alleen: de laatste jaren blijven we positief, dus dat geld lijkt weggesmeten. Toch niet, zo bleek. Want: op het moment dat je krediet nodig hebt, gaat banken moeilijk doen en allerlei zekerheden eisen. Dus dan krijg je het krediet niet. Door nu zwijggeld te betalen, kunnen we straks zonder gepalaver van de bank in het rood.
10-04-2009