
Hardlopen gaat niet meer. Terugkerende blessures in mijn linkerbeen als gevolg van overbelasting en een dwarsliggende rug. Ligfietsen kan nog wel, maar na een paar keer vallen, rijd ik niet meer soepel rond. Te huiverig, te krampachtig. Mountainbiken kan krap-an anderhalf uur, met pijnstillers. De racefiets ging al een paar jaar geleden naar zolder.
Wat rest er dan? Skyken! Sinds begin oktober sta ik op vier kleine bandjes (schotelgroot). Minder belastend voor benen en rug, denken de fysiotherapeut en ik. Gaan we zien, maar eerst moeten we op de been blijven. Want skyken valt nog niet mee. Mijn handicap is daarbij dat ik nooit geskied, geskeelerd of geschaatst heb, dus de basishouding moet aanleren. En ik blijk maar moeilijk op drie dingen tegelijk te kunnen letten. Dan ga ik denken en dan gaat het mis.
Maar: als ik gewoon op gevoel skyke … dan ziet het er zó uit.