
4 mei 2010. Eén minuut na acht. We (Philo, Marijke, Peter) kijken naar de dodenherdenking op de Dam en zien de paniek. ‘Nee, niet weer’ is een reactie. En ‘Zijn dat schoten?’. Sneller dan we scenario’s kunnen bedenken, gaat de herdenking alweer verder. Bij mij blijft het gevoel: Wat staan we strak van spanning. Een paar jaar geleden zou zo’n dwaas op de Dam met zachte hand zijn weggevoerd.
Net even later mailt Geert.
“4 mei 2010. Een paar minuten voor acht. Popocatepetl. Een propvol restaurantje in het hart van Utrecht. Met studenten. Door studenten. Mijn gast en ik vragen ons af: Gaan ze stil zijn om acht uur? Dan komt eensklaps het verzoek. Doodse stilte. Ik tuur naar de blauwglazuren tegeltjes. Voel emotie in mijn buik. In mijn hoofd. Tranen dringen zich op naar mijn ogen. Zelfs geen kuch verstoort de aangename verrassing. Ik ben apetrots.â€
Een paar jaar geleden zou het niet zo stil zijn geweest, in Popocatepetl.
Twee kanten van eenzelfde tijdsbeeld.
Dit is een crossblog. Kijk ook op www.boss-wijnhoven.nl
05-05-2010