
Snuitkever is een woord dat ik al heel lang heel vaak gebruik, voor van alles en nog wat. Soms als soort koosnaampje voor een dochter. “Zo snuitkever, hoe laat was je vanochtend thuis?†Soms als een bijna-scheldwoord om een raar type aan te duiden. “Die snuitkever van een W. snapt er helemaal niks van.â€
Het bekt lekker, snuitkever.
Hoe ik eraan kom? Waarschijnlijk ooit eens op de radio gehoord (bij Vroege Vogels?) en het vastgezet in mijn vocabulaire. Nooit geweten hoe een snuitkever eruit ziet, tot afgelopen zaterdag. Artikeltje in de Volkskrant over kunstenaar Wim van Egmond die mega-close-ups maakt van insecten. De snuitkever is volgens de Volkskrant ‘aandoenlijk’.
Klopt.
Ook aandoenlijk: Marijke. Zij heeft altijd gedacht dat ‘snuitkever’ door mij bedacht was. Typisch een Peter-woord. Dus toen ze de foto in de krant zag, riep ze uit: “De snuitkever bestaat echt!’