Vroeger kon ik zweven. Ik zie het me nog doen, op het veldje tegenover mijn ouderlijk huis. Drie, vier passen zetten en dan het rechterbeen uitstrekken en de landing uitstellen. Op één adem in de lucht blijven hangen. Het voelde fantastisch en bij elke nieuwe poging probeerde ik het langer te laten duren.
Vanochtend onder het hardlopen bedacht ik dat ik nog steeds kan zweven. Tussen afzet en landing zit een zweefmoment. Alleen … vroeger lukte het me dat moment op te rekken. Of nee, het is niet dat het ‘me lukte’. Want dat veronderstelt een bewuste keuze. Het ging vanzelf, omdat je als kind in staat bent de tijd stil te zetten. Gewoon, onbewust. Jammer dat je met ouder worden niet alleen zwaarder wordt (hoe zweverig je ook mag zijn).
12-11-2010