Méér gezien
Werkweerzin
Als je regelmatig op hetzelfde tijdstip op dezelfde plek bent, loop je even regelmatig mensen tegen het lijf die een identieke regelmaat hebben. Zo groet ik elke ochtend tijdens mijn hondenrondje dezelfde mensen bij de bushalte. Sommige al zeven jaar lang, andere zie ik een aantal maanden en dan zijn ze opeens weer verdwenen. Ander werk gekregen, ander huis, andere oorzaak. Van sommige mensen weet ik zo’n beetje wat ze doen en waar ze wonen, andere blijven onbestemd; een knikje, een goedemorgen en daar is de bus.
Het is een leuk tijdverdrijf, zo op de vroege ochtend: bedenken waarom iemand om half 7 op de bus staat te wachten. Die man met het Financieel Dagblad onder de arm, stevig in de aftershave, altijd snelgekapt en strak in het pak. Werkt vast op de Zuidas. En die man in corduroybroek, op wie hond Guus zo dol is: waarschijnlijk ambtenaar in Gouda.
Niet bij de bushalte, maar op het pad langs het parkje, zie ik (minder regelmatig maar toch vaak genoeg) meneer X die bij bedrijf Y werkt. Hij fietst dan over de parallelweg, ziet mij niet wandelen tussen het groen. En altijd draait hij zo’n beetje halverwege om, fietst een stuk terug, staat stil, draait weer om en fietst door naar zijn werk. De eerste keer dacht ik: Vast wat vergeten, maar terugrijdend bedacht dat hij ook zonder kan. De tweede keer dacht ik: Gewoon een vreemde tik, hij is te vroeg, wil precies op tijd komen. Elke keer dat ik het zie gebeuren intrigeert het me meer. Een geval van werkweerzin? Ik wil niet, ik ga terug, ik moet wel? Iets aan zijn gedrag doet me denken aan kleine Peter, die zich een paar jaar lang zo enorm moest samenpakken om de gang naar de lagere school te maken. En dat leidt dan weer tot een gevoel van compassie, kwart voor 7 in de ochtend.
05-08-2010